Het einde en het nieuw begin

December 2013, de datum van onze laatste blog, 8 maand geleden.  Even kwam het reizen en genieten in de weg te staan van onze bloeiende schrijfkunsten tot het moment dat te laat was om nog in te pikken. 8 maand. Ik zal jullie ervan sparen om alles in detail te vertellen maar een korte schets wil ik jullie niet onthouden.

Na een kleine twee maand elk onze eigen weg op te gaan, Herlinde richting alle windstreken van Argentinië en ik richting Zuid Patagonia, hebben we er allebei genoeg van. Tijd om deze trip verder te zetten met z’n tweeën. Er volgen enkele intense maar prachtige weken en momenten met onder andere een roadtrip in Salta(arg), Carnaval in Tupiza(arg), vierdaagse op de Salar de Uyuni(bol), griep in Potosi en vele feestjes en waterpretparken in Sucre(bol).

In Sucre begint een nieuw hoofdstuk uit onze reisje wanneer we Annie en later ook Jared ontmoeten waarmee we de rest van Bolivia op een zalige manier verkennen. Enkele bevindingen: In het hippiedorpje Samaipata blijft het ons een vraagteken waarom we dagelijks!! hetzelfde antwoord krijgen in de enige panaderia (bakker!!!) van het dorp: Hay pan? No hayyy. (heb je brood? Neen!), in SantaCruz is het enige lichtpuntje aan de hemel een ontmoeting met een schoolvriendin van Annie, een meisje die besloot non te worden. (Ik vind m’n weg terug, maar het is nog steeds niet die van onze Heer :-)). Er is niet veel te doen behalve genieten van de happy hours aan het zwembad die dagelijks meermaals plaatsvinden en het hoofd van de barman zot te maken. In Cochabamba val ik in een grote put langs de weg waardoor mn benen er nogal smurfig uitzien de komende weken en in Toro Toro zijn de voetafdrukken van de dinosaurussen effectief wel echt. De dinosaurus op de Plaza daarentegen lijkt niet zo indrukwekkend… La Paaaazzz, heksenmarkt, feestjes, deathroad overleven, feestjes, uitverkochte voetbalwedstrijd tussen Bolivar van La Paz en Ecuador winnen, feestjes. Een grootstad waar je van moet houden!! Op naar Copacobana en Lago Titicaca waar Emily ons komt vervoegen na twee weken met haar moeder te reizen, en ook zij heeft nood aan… feestjes.

Opnieuw aangekomen in Cusco. Opnieuw overdonderd door z’n schoonheid. We  verblijven deze keer in een veel betere hostal dan de vorige keer en dat maakt mede onze week super. Mijn verjaardag wordt perfect ingezet met een verrassingsontbijt van Mc Donalds, een big mac menu (wegens gebrek aan Giants) want m'n reispartners kennen me ondertussen :). De aanwezigheid van Herlinde, Emily, Annie en Jared en andere prachtige mensen die we ontmoeten, maakt me overgelukkig en het waren enkele zalige dagen. Maar m’n verjaardag passeert snel en alweer tijd om definitief afscheid te nemen van Annie en Jared, die elk hun eigen weg opgaan. Wij springen op de bus en vliegtuig richting Colombia. Daar volgt opnieuw een pijnlijk afscheid van Emily en niet te vergeten van Zuid Amerika.. Maar geen tijd om te treuren, enkele dagen, enkele bussen, enkele heel oncomfortabele boottochtjes en een mini vliegtuigje later, staan we op het vliegveld om Inès en Lynn op te wachten.

Panama… Vier belgen, YOLO, surfbabes, vulkaan Baru, hangloose, hashtags, oude vrienden, nieuwe vrienden, vreugde, diepgang, potje zalmsalada van den aldi, cote d’or in 45 graden, papagaaien van Amerikanen, busterminal fastfood, panamakanaal alternatief bezoeken via viersterrenrestaurant, 2uur op brug wandelen over de zee in de middagzon met 2 verse belgische huidjes, naaktzwemmen en aangestaard worden door indigo’s op San Blas, geen dolfijnen zien zwemmen of toch wel??, feesten met de crazy people in surfdorp, the don’t-do-nothing-not-even-breath hostal overleven, lost and found, feesten en gefeest worden in Panama City…… Zooooooo veeeel herinneringen, zooooo blij en dankbaar voor hun komst. Alweer een moeilijk afscheid. Maar het lastigste afscheid moet nog komen.

Herlinde vertrekt naar huis. Een jaar extreem veel gedeeld, veel  geleerd, veel  gepraat, veel gefeest, veel gezien, veel gehoord, veel gedaan en veel genietst. Het valt niet te beschrijven hoe prachtig het laatste jaar was (Zuid Amerika, je bent nog niet van me af!!) daarom is het ook fantastisch dit grotendeels te kunnen delen met iemand!  En wat voor iemand! Herlinde, prachtig mens, je geduld, vreugde, schoonheid, enthousiasme, spontaniteit, begrip en nog meer geduld zijn fantastisch! Ik zou je bij iedereen aanraden als langdurige reispartner maar ik hou je als mijn geheimpje ;) Ik zie je graag en mis je!!! En wat mis ik Zuid Amerika, zijn schoonheid, culturen en alle fantastische mensen die ik heb ontmoet toch enorm!! Dankbaar voor alles!! Maar het is nog niet gedaan…

http://thoughtcatalog.com/kellie-donnelly/2014/07/the-hardest-part-about-traveling-no-one-talks-about/

Deze blog legt uit wat elke reiziger weet, vreest en iedereen hoopt te ontsnappen bij zijn thuiskomst. Elke reiziger die ooit al eens is teruggekeerd, weet dat het haast onvermijdelijk is om hieraan te ontsnappen en het is niemand zijn schuld. Daarom gaat mijn verhaal verder (dat is absoluut de reden niet maar het is een overgang en mooie blog ;) ) Het allerlaatste verhaal op deze blog:

Laten we eventjes teruggaan in de tijd. Het moet ergens in oktober zijn als ik de knoop doorhak dat ik dit reisleventje wel heel aangenaam vind en dat ik een working holiday visa zal aanvragen voor Canada. Waarom? Omdat het een land is waarin het relatief gemakkelijk zou zijn om seizoenswerk te doen en op korte tijd veel geld te verdienen en omdat het niet te ver is van Zuid Amerika, zodat ik achteraf met m’n verdiende geld misschien verder kan reizen in Latijns Amerika en omdat ik oorspronkelijk samen ging gaan met Emily maar Mexico riep haar nog teveel en omdat ik er eerlijk gezegd eigenlijk niet veel over nagedacht heb. Waarom? Daarom! Zo gezegd zo gedaan en in februari krijg ik positief licht.

Wat ik precies ga doen zijn zorgen voor later maar dat ik ga, is een zekerheid. Naarmate het vertrek van Herlinde nadert en ik mijn bankrekening steeds meer en meer zie slinken, worden die zorgen toch wat realistischer. Ik zou fruit plukken voor de zomer, dat is het plan in m’n hoofd, al maanden. Hoe ik daaraan ga beginnen, moet ik uitzoeken vanaf dat ik toe kom in Canada. Tot we op vulkaan Baru in Panama, de meest vreselijke trek die je kan doen in Panama, twee Canadezen ontmoeten. Oorspronkelijk zorgt het lot ervoor dat onze paden blijven kruisen (en het feit dat Panama nu ook niet zooo groot is), later nemen we zelf het lot in handen en blijven we afspreken. Beiden werkten ze ooit voor CMH, Canadian Working Holidays, en raden mij aan om daar te solliciteren. Zij doen een goed woordje bij de manager,  ik schrijf wat emails en om een heel lang verhaal kort te maken, ik krijg de job. Die vreselijke trek in Panama… --> everything happens for a reason ;)

Nog een maandje afwachten tot de job start. Ik ga Deirdre gaan opzoeken op Vancouver Island (een van de twee Canadezen uit Panama), ik ga een weekje kersen plukken in Oliver met wat jongens uit een hostal en ik hang wat rond. Maar vooral, ik loop een maand verloren. De laatste weken in Latijns Amerika waren enkele vermoeiende weken geweest.  Ons reistempo lag een stuk hoger na m’n verjaardag, wat we helemaal niet gewoon waren. Ik wist niet goed wat en hoe eens ik in Canada ging toekomen en dat bracht toch wat stress. Er waren heel veel zware afscheiden van mensen die veel betekenen en ook veel mensen die binnenkort naar huis gingen. Aan de gate voor ‘Brussels’ in Atlanta afscheid nemen van Herlinde was ook niet direct een opstekertje, de illusie te hebben dat ik gewoon 'een foute deur' kon pakken en mee kon naar Belgie. (We hadden toevallig hetzelfde reisschema tot Atlanta yihaa). 

Dit alles zorgt ervoor dat er in Canada een ontlading komt van vermoeidheid, desinteresse in andere mensen en omgeving. Ik heb extreem veel moeite met het cultuurverschil Zuid Amerika-Canada en kan amper geloven dat mensen oprecht gelukkig kunnen zijn in een Noord Amerikaanse levensstijl. Het voelt vreemd, vals en gemaakt aan. En natuurlijk komt daarbij de onvermijdelijke vraag: Wat doe ik hier, is dit wel wat ik wil en waarom ga ik niet gewoon terug naar België? Het praten met vrienden en vooral met mensen met ervaring en het vooruitzicht van m’n job bij CMH brengt me wilskracht om Canada een tweede kans te geven.

Ook deze quote die ik lees op de blog van een medereiziger, vriend geeft me inspiratie. (niet alleen voor Canada)

 “Adventure is a path. Real adventure – self-determined, self-motivated, often risky – forces you to have firsthand encounters with the world. The world the way it is, not the way you imagine it. Your body will collide with the earth and you will bear witness. In this way you will be compelled to grapple with the limitless kindness and bottomless cruelty of humankind – and perhaps realize that you yourself are capable of both. This will change you. Nothing will ever again be black-and-white.” – Mark Jenkins

“Avontuur is een pad. Echt avontuur - zelfbepaald, gemotiveerd, vaak riskant - dwingt je om uit eerste hand ontmoetingen met de wereld te hebben. De wereld zoals het is, niet zoals je het je voorstelt. Je lichaam zal botsen met de aarde en u zal het aanschouwen. Op die manier wordt u gedwongen te worstelen met de onbegrensde vriendelijkheid en bodemloze wreedheid van de mensheid - en misschien beseffen dat je zelf tot beiden in staat bent. Dit zal u veranderen. Niets zal ooit weer zwart-wit zijn. "- Mark Jenkins

Doorzetten was de beste beslissing die ik kon maken. Al reeds een maand ben ik aan het werk voor CMH. De job is niet het meest glamoureuse. Eerlijk gezegd zit ik hoofdzakelijk met m’n hoofd in de WC pot stront af te schrapen maar alles er rond is prachtig. CMH is een reisorganisatie die Helihiken en Heliskien organiseert. Simpel gezegd, je betaalt veel om met een helicopter ergens afgezet te worden en vandaaruit te hiken of te skien. Maar de omgeving is adembenemend. Natuurlijk is het nu enkel hiken. We werken in een lodge die heel afgelegen in de bergen ligt,  slapen en eten daar voor een tweetal weken waarna we een week vrij hebben en terugkeren naar de bewoonde wereld. Ik werk binnen in het huis en verzorg met enkele andere meisjes alles wat met huishouden te maken heeft, kuisen, afwas, opdienen, gasten entertainen,…

De sfeer is ongelofelijk goed, ook met de gasten en gidsen en ongeveer één keer per week mogen we zelf mee met de helicopter om een hike te doen, we bouwen al eens een feestje en Canadezen zijn gewoon super lieve mensen. Nooit zoveel in m’n leven gehoord en gezegd hoe tof, mooi of prachtig persoon iemand is en je wordt er doodgeknuffeld. Je wordt er zelf week en lief van, ja zelf ik ;) Hun irritante gewoonte om voor alles ‘sorry’ te zeggen, terwijl dat helemaal niet van toepassing is, weiger ik om gewoon te worden, alhoewel ik mezelf al paar keer betrapt hebt dat ik het ook al doe. Maar ik ben hier iets leuks aan het opbouwen, goeie vriendschappen aan het creëren en apprecieer Canada elke dag meer want man! het is een adembenemend mooi land, voornamelijk British Columbia (ik ben rond Revelstoke en Golden gelokaliseerd) en ik kijk al uit naar de winter waarbij ik hopelijk terug kan naar dezelfde lodge. Het belangrijkste voor mij is dat ik opnieuw weet waarom ik hier ben en waarom ik doe wat ik doe! En meer heb ik niet nodig! 

Momenteel werk ik tot 4 september, dan is het zomerseizoen over. In september weet ik nog niet wat ik zal doen maar hoogstwaarschijnlijk wordt dat vrijwilligerswerk ergens in Canada en half oktober tot half november kom ik minimum een maand mijn hoofd in België binnensteken, daarna zie ik alweer. Ik verlang al om iedereen te zien!!!

Met dank voor het lezen van deze veel te lange laatste blog :) en dank u om onze blog te volgen ondanks onze weinige posts. Laat ons het cliché dan maar gebruiken en zeggen dat we ons des te meer geamuseerd hebben!!

Surf gerust wat rond op deze website, er zijn videos toegevoegd, onze kaart is vervolledigd en je kan ook nieuwe foto's vinden!! Meer kan je vinden in het album Canada BC op facebook. (ook albums van Panamamananaa, Bolivia, en Argentina trouwens).

Herlinde en Ine