Peru, de schoonheid

Na de amazone gingen we richting Huaraz, een stad in de peruviaanse bergen waar er 2 stevige trekkingen op het programma stonden. De eerste hike was richting laguna 69, slechts een dag wandelen maar niet te onderschatten. De wandeling startten we nietsvermoedend door een prachtig, sprookjesachtig landschap dat iets van Schotland weg had. Allebei zijn we nog nooit in Schotland geweest maar de stenen muurtjes, heldere beekjes, koeien en het zachte groene landschap gaven ons toch het Schotse berg gevoel. Na deze zalig warme valei ging het wandelpad steil omhoog en klommen we in vrij korte tijd van 3800 naar 4600 meter. Het afzien bleek de moeite waard. Op de top leek het net alsof we op de maan waren met sneeuwtoppen rond ons en voor ond een staalblauwe lagune. Hier aten we onze stuutjes met sardienen uit blik wat eenvoudiger klinkt dan het was aangezien we niet over een blikopener beschikten en het dus met een heleboel gespat en stenen gebeurde. Gelukkig is er na het stijgen altijd een dalen en dit ging zo vlot dat we achteraf een pluim kregen van de gids, we waren zijn snelste groep ooit. Helaas pindakaas teleurstellingetje achteraf toen bleek dat hij dit tegen elke groep zei. In de supergezellige hostel (met cinemazaal!) bereidden we ons vervolgens voor op de volgende trekking richting santa cruz in the cordillera blanca. Voor een vrij goede prijs stonden vier dagen wandelen in de bergen met gids, kok, tenten en muilezels voor ons gerief op het programma. De eerste dag wandelen door schitterende dorpjes en landschappen was het wel een domper om te arriveren op een vrij hoge, dus koude, kampplaats en te ontdekken dat de inbegrepen slaapzakken doorweekt waren. Ine had ook nog eens de pech dat haar zelf meegebrachte slaapzak en kledij nat was (en haar regenjas was niet waterdicht :p ). Herlinde had daarintegen een lekker warme, droge pyjama die veilig in een plastiek zak zat waarna ze sliep als een roos. Detail; we sliepen zowaar in joker en as adventure tenten. Helaas afgedankt dus ook deze waren niet meer volledig waterdicht. Op dag twee van onze expeditie hadden we heel zonnig weer en was de koude nacht al snel vergeten. We bereikten als eerste samen met Emily het hoogste punt van de trekking. Blijkbaar niet zo verwonderlijk dat we veruit de eersten waren want om 1 of andere reden, waar we zelf niet wijs uit geraken, hebben rokers minder last van de hoogte. Op 4700 meter hoogte hadden we een adembenemend zicht op het berglandschap. We waren het toen, en zijn het nu nog steeds eens dat peru de machtigste, meest adembenemende landschappen heeft van Zuid Amerika tot nu toe. Dag drie raakte herlinde even afgedwaald van de groep waarna ze met een andere groep, vol veel te enthousiaste wandelaars, ook wel door ons 'team northface' genoemd, een omweg van twee uur maakte naar een lagune die niet veel soeps bleek te zijn. We hebben ook de enige echte ' Paramount' berg gezien, jawel van het logo van de filmproducent. Paramount Films kijken zal nooit meer hetzelfde zijn. We sloten de dag af met glaasjes rum en rode wijn en de laatste dag wandelden we naar een bergdorpje waar we met een fris pintje heel tevreden de trek afsloten. We lieten onze arme beenspiertjes goed uitrusten in een paar dagen extra Huaraz en ontdekten een brouwerij in het dorp met zeer goed te drinken bier en een heel sympathieke uitbater. Niet te verwonderen dat het bier zeer goed te pruimen was aangezien het blond bier geïnspireerd was op een westmalle (of althans een goed blond belgisch biertje) en de roden op delirium red.. Echt de moeite om eens een ommetoertje te maken als je in de buurt bent. Tijd om afscheid te nemen van dit prachtige stadje voor een korte tussenstop in lima. We deden enkele inkopen, kochten wat kampeermateriaal met oa een tent om ons verblijf in Chili en Argentinië financieel wat dragelijker te maken en bezochten een tandarts. Dat bezorgde heel veel stress voor Ine maar dankzij de steun van Herlinde en Emily is alles alweer perfect in orde gekomen.

Na de bergen namen we de bus richting de oase huancachina. Bizar natuurverschijnsel, midden in het kurkdroge, dode landschap, een meer met palmbomen en huisjes errond. We sliepen in een hostel die iets weghad van een verlaten internaat maar met een fancy bar en groot zwembad in de tuin. We boekten een namiddagje sandboarden en werden met een buggy in de woestijn gebracht. De bestuurder was een kleine, bruine woestijntrol die als een gek over de duinen racete. Zalig gevoel maar wel niet al te veilig. Het sandboarden deden we niet helemaal zoals het moest, we kozen er voor om op onze buik op de plank naar beneden te glijden, maar haalden des te meer snelheid op de gigantische en stijle heuvels (en aten des te meer zand). Op de terugweg zagen we een schitterende zonsondergang boven de duinen.

Na huancachina gingen we naar Paracas waar we voor het eerst in onze nieuwe tent sliepen op het strand. Hij doorstond het perfect en we zijn ervan overtuigd dat we een goede koop gedaan hebben. Ine zag dit dorpje al eens eerder en was behoorlijk teleurgesteld. Terwijl er 5 jaar geleden niets was, op enkele hostals en plaatselijke restaurants na, was dit nu geëvolueerd in een dorp vol met grootse hostals en dure hotels, restaurants met prijzen die de pan uit rijzen en ze bouwen maar lustig door. Blij dat we dit nu zien en niet binnen 10 jaar.

Vanuit dit visserdorpje namen we de bus naar cusco. Cusco voelde een beetje als thuiskomen want de gebouwen en sfeer hadden echt iets weg van brugge. Een heel gezellige en warme stad met overal gezellige parken, pleintjes, retro cafeetjes en restaurants. We gingen op zoek naar informatie voor trekkingen naar machu pichu maar het bleek voor 1 dag meer dan drie maal ons dagbudget te kosten. We besloten om de trekking dan maar te laten voor wat het was en zelf naar machu pichu te gaan. Dit hield heel wat bussen in tot aan een heel gezellig stadje halfweg, Ollantaytambo. We sliepen hier 1 nacht en hadden een klein feestje op een camping met goedkope wijn en een kampvuur. De dag erop volgde met een klein katertje een vreselijke 6uren busrit op hele kronkelige bergwegen en een wandeling langs het treinspoor waar de eveneens veel te dure toeristentrein reed. Na een lange dag kwamen we aan in Aguas Calientes, de stad aan machu pichu. Een stad vol amerikaanse oude toeristen en heel dure en fancy hotels en restauranten. We waanden ons meer in Disneyland dan in Peru maar met onze tere maag en zwaar hoofd hadden we toch geen fut om nog veel te doen dus kropen we om 18u onder de lakens. De volgende ochtend om 4uur (auw..) gingen we op weg om in alle rust naar machu te klimmen. We bleken niet de enige met dit idee en na een uur steil omhoog trappen doen, arriveerden we toch aan het eind van een rij van 200 mensen, vers van de bus gestapt of heel goede wandelaars. Toch konden we van een vrij rustige machu pichu genieten en fotos trekken met meer ruines dan mensen er op. Ongelooflijk om dit met onze eigen ogen te kunnen zien! De zware dagen waren het allemaal meer dan waard. Het is een kleine must do als je ooit met je voeten in Zuid Amerika belandt. Dezelfde dag deden we de hele wandeling en rit nog eens over, deze keer al meer genietend en voldaan.

We keerden terug naar cusco, genoten nog enkele dagen van dit prachtig staaltje en vertrokken met een half hart naar onze laatste peruaanse stop: Arequipa.

Arequipa is een mooie stad maar nog steeds overdonderd door de pracht van Cusco vonden we het niet waauw zoals miljoenen andere reizigers. Maar geen probleem!! We zijn hier niet voor de stad maar voor inderdaad, alweer een trekking. De colca cañon, een van de diepste cañon ter wereld met zn meer dan 1 km hoogteverschil, top till bottom. Na een ochtendlijke uitstap richting de uitkijkspot om condors te zien (en die hebben we gezien!!) vertrokken we vanuit Cabanaconde richting Llahuar, een iets minder toeristisch plekje beneden in de cañon. Een stevige afdaling die enkele uren in beslag nam. Aangezien we onze tenten meenamen om beneden te kunnen kamperen maakten we het onszelf nog wat moeilijker maar toen we toekwamen wisten we waarom we het deden!! Een prachtige plek, met drie zwembaden gevuld door warmwaterbronnen, alle drie met een verschillende temperatuur. Dit, samen met een prachtige omgeving, deed ons al snel beslissen om niet verder te wandelen naar 'de oasis' maar op deze plaats 2 nachten te verblijven. Een goede beslissing want het waren alweer twee topdagen. De laatste dag vertrokken we om 4u 's morgens om de grootste hitte voor te zijn. De BG's (belgian girls) zouden de BG's niet zijn zonder de wandelroute te missen en in plaats van 4u stijgen, deden we er, langs een andere weg, 7u over. Maar alles gebeurt voor een reden en binnenkort kan je een boek in de rekken vinden "hoe jezelf te entertainen als je voor de zoveelste keer fout loopt".

Daar liep onze 3 maand (ine en emily) en 2, 5 maand (herlinde) avontuur in Peru ten einde. Met heel veel spijt in het hart verlieten dit land maar het waren enkele maanden met alles erop en eraan! Van kust over amazone tot de prachtige Andes. Van relaxen, over feesten tot hele actieve laatste weken. Wat wil een mens nog meer???
CHILI natuurlijk!!! :):)