Gracias Colombia

Eindelijk nog een woordje van ons. Na guatape zetten we koers naar het warme noorden. Na een eindeloze busrit kwamen we aan in santa martha. WARM. We installeerden ons in een hostel waarvan de kamers gerust als oven konden dienen en namen ons eerste plonsje in de colombiaanse zee. Naast heerlijke visschotels en een strand vol glurende colombianen had santa marta voor ons niet veel te bieden dus trokken we verder naar taganga. Wat volgens de boeken een rustig visserdorpje is, was ondertussen veranderd in een klein ibiza. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten dan maar van de fancy bars en het moet gezegd zijn, zalig om eventjes iets anders dan salsa te horen! Vanuit taganga trokken we naar parque tayrona. Zweten en ploeteren maar dat alles meer dan waard, gigantische verlaten stranden, machtige kleine jungle padjes, adembenemende uitzichten... de verleiding voor een zwempje was groot maar we besloten ons toch niet bij de 200 toeristen te voegen die met hetzelfde idee hun reis hebben mogen verderzetten in het walhalla! Als kers op de taart een nachtje in een hangmat aan het strand. Na taganga keerden we terug naar bogota voor een rondleiding door een lokale kennis van ine. We leerden bogota wat beter kennen en bezochten onder andere de zoutkatedraal van zipaquira. Indrukwekkend maar eentonig en met een veel te luid pratende verplichte gids. We maakten kennis met tamales, een typisch ontbijt dat bestaat uit een graanpasta met stukken vlees en wat groenten. Het geheel wordt in bananenbladeren ingepakt en met een warme chocolademelk verorberd. Wij zijn fan! Na bogota stond salento op ons programma waar we opnieuw met Emily, onze Brusselse, afspraken. Salento betekent letterlijk: ga langzaam en dit bleek idd een zalige locatie om eventjes uit te rusten, machtige hostel, klein dorpje, nachtwinkel, een heel aangenaam klimaat en veel leuke mensen om enkele noemenswaardige feestjes mee te vieren. Van hieruit deden we een driedaagse trekking in park los nevados. De heenrit deden we op paarden, maar dit bleek geen kermisritje. De weg bleek iets moeilijker dan verwacht, om niet te zeggen angstaanjagend. Ravijnen, rivieren, veel VEEL modder en rebelse paarden. We overnachtten in een slaapzaal in de enige hut op de berg onder 5 dekens plus slaapzak en hadden het nog niet te warm. De dag erna trokken we naar een lagune en na een nacht onder 6 dekens daalden we terug af, ditmaal tevoet. Een lastige tocht waarvan we de helft gelopen hebben maar dat deed het welverdiende pintje des te meer smaken. We rustten nog een paar dagen uit in salento en gingen dan naar de tatacoa desierto waar we enkele mooie landschappen (een mini grand cañon) en sterrenhemels zagen. Van hieruit trokken verder naar san agustin en sibundoy. Hier kregen we te horen dat er een staking ging komen, gesteund door de Farc, die mogelijks drie maanden kan duren. We namen het risico niet en trokken de grens over. Achteraf gezien een heel goede beslissing want de staking legt effectief het land plat sinds maandag. Tot binnenkort alweer voor meer weer uittt... ecuadoooor!

Een gedeelde fotoalbum is te bezichtigen op onze profielen op facebook, een eigen album komt er binnenkort ook aan..

Ine en Herlinde